Τους ανθρώπους που αγαπάς, τους θες να είναι καλά, όπου και να βρίσκονται

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που μου είπες ότι θες να φύγεις. Δε ξεχνάω ούτε λεπτό, ούτε δευτερόλεπτο. Πάγωσε ο χρόνος, μαρμάρωσε η ψυχή μου. Τι και αν δεν σε άφησε ο εγωισμός σου να δεις καθαρά, να ζυγίσεις τις επιπτώσεις που θα έχει το φευγιό σου στις ψυχές μας; Έμπλεξες με ανόητες αγάπες, ανούσιες φίλιες, σε τετριμμένες σχέσεις, σε άδικα παιχνίδια και εύκολα πορίσματα.

Συμπέρανες τόσο άδικα ότι δεν μπορείς με έμενα. Ότι σε πιέζω μάλλον, ή ότι δεν σε αφήνω να πάρεις ανάσα. Δεν ζύγισες, όμως τα πράγματα, δεν είδες στη ψυχή μου. Βάφτισες την αγάπη ανασφάλεια και το νοιάξιμο πίεση. Πόσο εύκολο θα ήταν αν μιλούσες, αν δε κλεινόσουν στη σιωπή του μυαλού σου. Να μου έλεγες ότι το υπερβολικό νοιάξιμο μου, είναι πίεση για εσένα. Ότι η αγάπη μου σε πνίγει. Άραγε θα άλλαζε τίποτα;

Δεν ζύγισες τα πράγματα και τώρα αν και με πολύ κόσμο δίπλα σου, είσαι μόνος σου. Είσαι μόνος με ξεχωριστά κρεβάτια και πολλές αγάπες. Αλλά παραμένεις μόνος. Άραγε τι θα άλλαζε; Συνεχίζεις να απορείς. Δεν καταλαβαίνεις καλέ μου, ότι τους ανθρώπους που αγαπάς, τους θες στη ζωή σου όπως και να είναι, όπως μπορούν ή όπως θέλουν. Δεν συμβιβάζεσαι, απλά καταλαβαίνεις τα θέλω τους και τα μπορώ τους. Τους ανθρώπους που αγαπάς τους θες να είναι καλά, είτε είναι εδώ, είτε σε άλλες αγκαλιές, είτε χιλιόμετρα μακριά.

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

ΠΗΓΗ: loveletters.gr