Να νιώθετε και να το δείχνετε.

Άνθρωποι με επιτηδευμένα συναισθήματα, καταπιεσμένα θέλω, ενοχικά πρέπει. Άνθρωποι αβέβαιοι των συναισθημάτων τους και ανίκανοι εκδήλωσής τους, φοβισμένοι να εξωτερικεύσουν τον πόθο, τη συμπάθεια, την καύλα, την αγάπη, θαρρείς και τα νιώθει αυτά ο άνθρωπος, μόνο αν ο αποδέκτης νιώθει τα ίδια, μόνο εάν επρόκειτο να πάρει αντάλλαγμα από την εκδήλωσή τους. Εκτός κι αν έφτασαν τα συναισθήματα να είναι αιτία ντροπής και συστολής του ατόμου.

Εκτός κι αν ο θυμός, η εγωπάθεια κι ο εγωκεντρισμός, είναι εκείνα που μας πρέπουν. Αν αυτό που μας αξίζει είναι η θρασεία επίδειξη των αρνητικά φορτισμένων συναισθημάτων, της ζήλειας, του φθόνου και της κακίας. Της αναίτιας και ατέρμονης οργής, της ηδονής να νιώθει κανείς σε καλύτερη μοίρα από τον συνάνθρωπό του και της μανίας να σκορπά διχόνοια και ύβρις, με τη απλή και συνάμα φθηνή δικαιολογία πως έτσι είναι όλοι σήμερα.

Μη ξεκάθαροι και μη διαυγείς, άνθρωποι που διστάζουν, που ζυγίζουν, που μετρούν. Που χάνονται στο δούναι και λαβείν. Που φοβούνται μην εκτεθούν, που φορούν μάσκες ψεύτικων χαμόγελων , κατά συνθήκη συμμαχιών και κατ' επέκταση, δευτερότριτων σκέψεων δοτικοί. Θαρρείς και από τα μαθήματα διαχείρισης συναισθημάτων, διδάχθηκαν μόνο εκείνα που κλείνουν στο πιθάρι την όμορφη και λαμπερή πλευρά του είδους.

Αν καταλάγιαζαν τα νερά του ποταμού, που φέρουν τον οχετό των λημμάτων, όλων εκείνων, που κρύβουν οι άνθρωποι στα υπόγεια τους. Αν οι άνθρωποι μάθαιναν να μοιράζονται και να σκορπούν με την ίδια ευκολία την ωραία πλευρά τους, αν δεν έκρυβαν το φως που όλοι έχουμε μέσα μας κάτω από ρετάλια αυτοάμυνας, όλα θα ήταν ομορφότερα. Και σίγουρα η άνοιξη θα είχε μεγαλύτερη αξία σαν εποχή του χρόνου. Θα κατάφερνε τότε να χρωματίσει τον καμβά της καθημερινότητας με τόνους διαφορετικούς του γκρίζου και ο καθένας, με τη δική του μικρή άνοιξη, θα έφτιαχνε έναν καμβά πολύχρωμο, γεμάτο αγάπη και χρώμα.

Η αντίληψη του τι νιώθω, για ποιο λόγο το νιώθω, είναι άλλη υπόθεση και έγκειται στη συναισθηματική διαχείριση, όμως από τη στιγμή που αντιλαμβάνομαι τι νιώθω, οφείλω να το εκδηλώσω. Απόλυτα, ορθά και κοφτά. Να το σκορπίσω, διαφορετικά δεν έχει καμία σημασία να υπάρχει μέσα μου, γιατί τότε και το όμορφο και το άσχημο θα γίνει θηλιά που θα πνίξει εκείνον που το εγκυμονεί.

Να νιώθετε, να νιώθετε έντονα. Να θυμώνετε στον απόλυτο βαθμό. Να αγαπάτε, όχι για να σας αγαπήσουν. Να φοβάστε, να υπερβάλλετε, να χτυπάτε το χέρι στο τραπέζι, να διαφωνείτε και ξανά από την αρχή. Να τιμάτε το συναίσθημα που σας φέρνει μειδίαμα στα χείλη, όσο τιμάτε κι εκείνο που φέρνει δάκρυα στα μάτια σας, να το δείχνετε να απαιτείτε να σας το δείχνουν. Να το φωνάζετε και να το τραγουδάτε.

Απόλυτα όμως, όχι στο περίπου και στο σχεδόν. Να είστε κάθετοι, ξεκάθαροι, χωρίς περιττά λόγια. Συναίσθημα και πράξη. Μόνο έτσι μετουσιώνεται και παίρνει σάρκα και οστά, μόνο έτσι μετουσιώνεται σε κάτι απτό και έχει αξία.

Άνθρωποι σχεδόν θυμωμένοι, σχεδόν οργισμένοι, αναίτια γκρινιάρηδες, περίπου καλά και ίσως εντάξει. Άσχημες, πρόστυχες και απροσδιόριστες μονάδες μέτρησης, το “σχεδόν” και το περίπου. Σε αυτές αν προστεθούν το “ίσως” και το αντιθετικό “αλλά”, αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά, γιατί οι άνθρωποι έφτασαν να γνωρίζουν την τιμή, όλων των πραγμάτων στις μέρες μας, αλλά την αξία ελάχιστων.

Τα βασικά συναισθήματα του ανθρώπου είναι μόλις έξι: ευτυχία, θλίψη, φόβος, θυμός, έκπληξη και αηδία.

Από αυτά μόνο ένα έχει ξεκάθαρα θετική υπόσταση. Στο χέρι μας είναι λοιπόν να αναστρέψουμε τα υπόλοιπα πέντε και να δημιουργήσουμε όμορφους ανθρώπους, θετικούς και ξεκάθαρους. Ανθρώπους που θα γνωρίζουν από αξίες και όχι από τιμές.

Βάγια Τοπαλη

ΠΗΓΗ: www.awakengr.com , balaoritoustreet.wordpress.com