Έμαθαν να παλεύουν για την αγάπη μαζί

Μία μέρα βροχερή κοιτώντας το απείθαρχο κύμα μέσα από το τζάμι του παραθύρου αναβιώνει το φίλημα του έpωτα. Χείλη που ήρθαν σε επαφή μία ανύποπτη στιγμή. Πεταλούδες στο στομάχι , τρέμουλο στο κορμί, τραυλισμός στα λόγια, μούδιασμα στη σκέψη.

Και δεν ήθελαν να περάσουν τα λεπτά. Πώς να σταματήσει το χρόνο στο άγγιγμα έψαχναν.

Και κάπως έτσι μοσχοβόλησε η ζωή τους έpωτα. Μία φρεσκάδα κρίνων γεννήθηκε στη ψυχή τους. Φρόντιζαν πάντα να ποτίζουν τα λευκά μυρωδάτα κρίνα της καρδιάς τους. Σε βάζο χρυσοβαμμένο στέκονταν πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Θέλουν να τα βλέπουν κάθε πρωί και να τους θυμίζει την αρχή μίας αγάπης.

Υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον να μην ξεχάσουν ποτέ το αίσθημα που τους ένωσε και το πέτυχαν. Υποσχέθηκαν κάθε μέρα να αγκαλιάζονται λες και αύριο μπορεί να μην ξυπνήσουν και το πέτυχαν. Υποσχέθηκαν να κοιτάνε ο ένας στα μάτια του άλλου, όπως θαυμάζει κανείς τα λουλούδια με το βλέμμα στραμμένο καταπάνω τους και το πέτυχαν. Υποσχέθηκαν την αγάπη τους να τη σπέρνουν με έργα τρυφερότητας όπως ένα πιάτο φαγητό που δόθηκε πριν το ζητήσεις και το πέτυχαν.

Πέτυχαν γιατί έβαλαν στόχο την αγάπη. Έβαλαν στόχο να μην χωρίσουν ποτέ επειδή αν χώριζαν, θα πέθαιναν. Τώρα τους βλέπεις όντας ηλικιωμένοι, με το χρόνο να πανηγυρίζει στα σώματα τους, να βολτάρουν με γαλήνης χαμόγελα χέρι- χέρι στα σοκάκια του χωριού.

Έμαθαν να παλεύουν για την αγάπη, όχι να την περιμένουν σα δώρο, αλλά να την κατακτούν κάθε μέρα λίγο- λίγο και το πέτυχαν. Τα κρίνα βρίσκονται ακόμα στο βάζο, τα ανανεώνουν όπως την αγάπη τους.

Γράφει η Σταυρούλα Μαστέλλου

Πηγή: loveletters.gr