Η συγχώρεση είναι μια πράξη συνειδητή και υπέρβασης του εαυτού μας
Οφείλουμε να συγχωρούμε;
Αξίζει;
Αξίζει, λέτε, κάποιοι άνθρωποι, προσωπικότητες και οι πράξεις τους να συγχωρούνται;
Τί είναι η συγχώρεση;
Συγχωρούμε και χωρίς μεταμέλεια;
Ίσως για τους περισσότερους η απάντηση να είναι όχι ή ποτέ!
Και καταλαβαίνω τον λόγο.
Δεν είναι εύκολη η απάντηση όταν θέτουμε τέτοια ερωτήματα στον εαυτό μας.
Έρχεται ωστόσο κάποια στιγμή που αν δεν συγχωρήσουμε, δεν αποδεχόμαστε την πραγματικότητα και άρα δεν προχωράμε. Γιατί δεν προχωράμε;
Γιατί επιμένουμε στην πραγματικότητα που έχουμε εμείς πλάσει για εμάς και τους άλλους, τρέφουμε προσδοκίες, λέμε θα αλλάξει γιατί πρέπει να αλλάξει, γιατί το θέλουμε, γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Δεν αποδεχόμαστε τον ρεαλισμό, κάνουμε νοητικές κατασκευές και παραμένουμε θυμωμένοι, οργισμένοι, υπόδουλοι της φαντασίας μας.
Αναπαράγουμε το παρελθόν αναβιώνοντας τα συναισθήματα που προκλήθηκαν και ξεχνάμε να ζούμε στο παρόν και να συγχρονιζόμαστε με τις εξελίξεις που μας επιτρέπουν να ανοίγουμε το μυαλό μας, να κάνουμε ξεσκαρταρίσματα και να επουλώνουμε τις πληγές μας.
Θέλουμε να έχουμε την πληγή ανοιχτή! Θέλουμε γιατί πονάμε , και νομίζουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή, πράγμα που μας καθιστά ευερέθιστους. Δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, θέλουμε να δικαιωθούμε.
Βιώνουμε μια άρνηση πως προδόθηκαν τα συναισθήματα μας, οι κόποι μας, τα όνειρά μας , ο χρόνος και η ενέργειά μας.
Θρηνούμε για την απώλεια κι έτσι θυμώνουμε, αρνούμαστε, διαπραγματευόμαστε την αλήθεια με το νου μας, παίζουμε παιχνίδια με το μυαλό για να σώσουμε την ακεραιότητα της ψυχής μας.
Λέμε “δεν μπορεί”, λέμε “θα του δείξω εγώ”, λέμε “σίγουρα έγιναν έτσι τα πράγματα;”
Η συγχώρεση πιστεύω είναι μία πράξη υπέρβασης του εαυτού μας.
Είναι μία πράξη συνειδητή και καθαρά προσωπική μας υπόθεση και πρόκληση.
Αξίζει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ωρίμανσης αλλά δεν απαιτεί κανείς να το κάνουμε όσο δεν είμαστε έτοιμοι, όσο είμαστε πικραμένοι κι ευάλωτοι, όσο “πενθούμε” για μόνιμες ανατροπές της ζωής που δεν θα ξαναφέρουν πίσω παλαιότερα κομμάτια μας, ανθρώπους και καταστάσεις.
Είναι υπέρβαση κι όχι υποχώρηση και την κάνουμε όταν έχουμε επιστρέψει στην ακεραιότητά μας διαθέτοντας περίσσεια ενέργεια και ζωή μέσα μας.
Είναι συνειδητή και δεν είναι πράξη που θα επηρεαστεί από το τι μας έχουν κάνει, το ποιοι είναι οι άλλοι.
Η συγχώρεση για μένα τουλάχιστον δείχνει πόσο πολύ δεν ετεροκαθοριζόμαστε και πόσο καλά και πιστά συντονιζόμαστε με την αλήθεια μας και ξέρουμε γιατί κάνουμε κάθε τι και πότε!
Όχι δηλαδή όταν ή επειδή πρέπει.
Αντίθετα όταν και εφόσον θέλουμε και είμαστε έτοιμοι για αυτό το άνοιγμα και βήμα.
Συχωρούμε επίσης θέλω να πιστεύω γιατί εν τέλει δεν θέλουμε το κακό όσων κάποτε αγαπήσαμε και πασχίσαμε να τους στηρίξουμε για πάνε παρακάτω.
Λέμε “σε συγχωρώ γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να μάθω τα όρια μου και να τα υπερβώ γιατί μπόρεσα και βρήκα τη δύναμη μέσα μου.
Δεν την είχα, την καλλιέργησα.
Το κενό που μου άφησες δεν το κουκούλωσα.
Τη θέση που άφησες δεν την αντικατέστησε κανείς.
Η πληγή έμεινε ανοιχτή όσο καιρό προσπαθούσα να καταλάβω τι να κάνω με αυτήν.
Κι έγινε δύναμη.
Έγινε υπέρβαση!
Μπορώ άρα να πάω και παραπέρα, μπορώ και παραπάνω”.
Καπενεκάκη Χριστίνα Μαρία
