Ουρική αρθρίτιδα: Ποιοι κινδυνεύουν από τη φλεγμονώδη νόσο των αρθρώσεων
Η ουρική αρθρίτιδα (παλαιότερα γνωστή ως ποδάγρα επειδή εντοπίζεται κυρίως στα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών) είναι φλεγμονώδης πάθηση των αρθρώσεων.
Η νόσος οφείλεται στην εναπόθεση μέσα και γύρω από τις αρθρώσεις με τη μορφή κρυστάλλων ενός άλατος του ουρικού οξέος που λέγεται ουρικό μονονάτριο.
Ο σχηματισμός των κρυστάλλων αυτών οφείλεται σε μεγάλη αύξηση των επιπέδων του ουρικού οξέος στο αίμα (υπερουριχαιμία).
Το ουρικό οξύ είναι ένα φυσιολογικό προϊόν και προέρχεται από τη διάσπαση των πουρινών που περιέχονται σε κάποιες τροφές, και αποβάλλεται από τους νεφρούς. Η υπερουριχαιμία οφείλεται είτε σε αυξημένη παραγωγή ουρικού οξέος είτε σε μειωμένη αποβολή από τους νεφρούς είτε σε συνδυασμό και των δύο αυτών μηχανισμών.
Κοινοί παράγοντες κινδύνου εμφάνισης ουρικής αρθρίτιδας είναι, σύμφωνα με το Εθνικό Ινστιτούτο Γήρανσης των ΗΠΑ, οι εξής:
- Φύλο (προσβάλλει συχνότερα τους άνδρες)
- Οικογενειακό ιστορικό ουρικής αρθρίτιδας
- Περιττά κιλά
- Κακή διατροφή
- Κατανάλωση αλκοόλ
- Υψηλό ουρικό οξύ
Τα κύρια κλινικά χαρακτηριστικά της οξείας ουρικής αρθρίτιδας είναι:
Πόνος: Η ένταση του πόνου ποικίλλει από ελαφρά μέχρι πολύ έντονη. Κατά κανόνα ο πόνος είναι πράγματι τόσο οξύς και έντονος, ώστε ο ασθενής αναφέρει χαρακτηριστικά ότι δυσκολεύεται ή δεν μπορεί καθόλου να περπατήσει ή ότι δεν αντέχει το βάρος των κλινοσκεπασμάτων, επειδή συχνά η εγκατάσταση της προσβολής οξείας αρθρίτιδας παρατηρείται κατά τις νυχτερινές ώρες.
- Πρήξιμο της αρθρωσης
- Ερυθρότητα
- Θερμότητα
- Έντονη ευαισθησία
Ένα επεισόδιο οξείας ουρικής αρθρίτιδας υποχωρεί συνήθως, ακόμη και χωρίς θεραπεία, μέσα σε μία ή δύο εβδομάδες, για να εμφανιστεί και πάλι μετά από παρέλευση εβδομάδων, μηνών ή και ετών. Σε περιπτώσεις που δεν χορηγηθεί θεραπευτική αγωγή, η φυσική πορεία της ουρικής αρθρίτιδας ποικίλλει από επεισόδια ελαφρού πόνου, που υποχωρούν μέσα σε μερικές ώρες (“ελάσσονες προσβολές”), μέχρι επαναλαμβανόμενα επεισόδια οξείας αρθρίτιδας που διαρκούν 1-2 εβδομάδες.
Στις αρχικές φάσεις της οξείας ουρικής αρθρίτιδας τα επεισόδιο της είναι αραιά και τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των προσβολών μερικές φορές διαρκούν χρόνια.
Με την πάροδο όμως του χρόνου και χωρίς θεραπεία οι προσβολές γίνονται συχνότερες, πιο παρατεταμένες και αφορούν περισσότερες αρθρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα μεσοδιαστήματα μεταξύ των κρίσεων οξείας ουρικής αρθρίτιδας όλες οι αρθρώσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που είχαν προσβληθεί, είναι ελεύθερες συμπτωμάτων.
Καθώς ο καιρός περνάει, αν δεν εφαρμοστεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, η νόσος εξελίσσεται στη χρόνια μορφή της, δηλ. στη χρόνια ουρική αρθρίτιδα. Αυτή η μορφή εγκαθίσταται συνήθως μετά από 10 ή περισσότερα χρόνια υποτροπιάζουσας ουρικής αρθρίτιδας και αφορά σε πολλές αρθρώσεις.
Η μετάβαση από την οξεία υποτροπιάζουσα ουρική αρθρίτιδα στη χρόνια ουρική αρθρίτιδα συμβαίνει όταν τα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις κρίσεις δεν είναι πια ελεύθερα πόνου. Οι αρθρώσεις που έχουν προσβληθεί είναι μόνιμα επώδυνες και διογκωμένες, αν και η ένταση αυτών των συμπτωμάτων είναι πολύ μικρότερη από ότι κατά τις κρίσεις οξείας ουρικής αρθρίτιδας.
Αν ο ασθενής παραμένει ακόμη χωρίς χορήγηση κατάλληλης θεραπείας, κρίσεις αρθρίτιδας και μάλιστα αρκετά συχνά εξακολουθούν να συμβαίνουν και σε αυτή την κατάσταση χρόνιου πόνου. Η ένταση του χρόνιου πόνου αυξάνεται επίσης συνεχώς όσο περνάει ο χρόνος και όσο δεν εφαρμόζεται κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.
Επίσης αναπτύσσονται σιγά-σιγά καταστροφικές βλάβες στις αρθρώσεις και τελικά παραμορφωτική πολυαρθρίτιδα. Συνήθως στη μορφή αυτή κατά την εξέταση του ασθενούς διαπιστώνονται διογκώσεις κοντά στις αρθρώσεις ή και σε άλλα σημεία όπως στο πτερύγιο του αυτιού που ονομάζονται τόφοι και δεν είναι τίποτα’ άλλο από συσσωρευμένοι κρύσταλλοι ουρικού.
ΠΗΓΗ: tosomasoumilaei.gr , onmed.gr
