Οδηγός προστασίας από τις εποχικές ασθένειες

Η ταλαιπωρία από τις ωτίτιδες, τις ιγμορίτιδες και τις αμυγδαλίτιδες είναι σχεδόν «συνώνυμη» με τον χειμώνα. Ο αναπληρωτής καθηγητής Ωτορινολαρυγγολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δημήτρης Κανδηλώρος περιγράφει τις πιο συχνές εποχικές λοιμώξεις του λαιμού, της μύτης και των αυτιών και ενημερώνει για την πρόληψη και την αντιμετώπισή τους. 

Οξεία αμυγδαλίτιδα. Είναι η φλεγμονή των αμυγδαλών και ενοχοποιούνται γι΄ αυτήν πολλά μικρόβια και ιοί. Εμφανίζεται με πόνο στον λαιμό, πυρετό, δυσχέρεια στην κατάποση και μερικές φορές στην αναπνοή. Συχνά συνοδεύεται και από διόγκωση των τραχηλικών λεμφαδένων. Οι αμυγδαλές διογκώνονται, έχουν έντονο κόκκινο χρώμα και καλύπτονται από πυώδες έκκριμα, που τις σκεπάζει εξ ολοκλήρου ή κατά στίγματα. 

Ολόκληρος ο φάρυγγας είναι κόκκινος, ενώ συχνά συνυπάρχει και κοινό κρυολόγημα. 

Αντιμετώπιση: Χορηγούνται αντιβιοτικά ευρέως φάσματος και παυσίπονα.Οι γαργάρες και οι ειδικές καραμέλες δεν προσφέρουν ιδιαίτερα. 

Λαρυγγοτραχειοβρογχίτιδα. Είναι η φλεγμονή της τραχείας και των βρόγχων και προκαλείται από ιούς και βακτηρίδια (ιούς παραϊνφλουέντζας, ρινοϊούς, μυκόπλασμα, χλαμύδια κ.ά.). Παρατηρείται σε κάθε ηλικία, κυρίως όμως στα παιδιά. Εκδηλώνεται με βήχα, δύσπνοια, κυάνωση, καυστικούς οπισθοστερνικούς πόνους, πυρετό, δυσκολία στην κατάποση και αδυναμία. 

Αντιμετώπιση: Εφύγρανση του χώρου,λήψη γλυκοκορτικοειδών,αντιβιοτικών,α- ντιπυρετικών,αντιβηχικών και εισπνοών,χορήγηση οξυγόνου όταν είναι απαραίτητο.

Παραρρινοκολπίτιδες. Οι παραρρινοκολπίτιδες είναι οι φλεγμονές των παραρρινίων κόλπων (ιγμορείων, σφηνοειδούς κόλπου, ηθμοειδών κυψελών, μετωπιαίων). Εκδηλώνονται με πόνο στην περιοχή στην οποία αντιστοιχεί ο πάσχων κόλπος, δυσχέρεια στη ρινική αναπνοή, βλεννοπυώδεις εκκρίσεις στη μύτη, απώλεια οσφρήσεως, πυρετική κίνηση και μερικές φορές διόγκωση και οίδημα του δέρματος. Μια ακτινογραφία θα δείξει τον πάσχοντα κόλπο. 

Αντιμετώπιση: Χορήγηση αντιβιοτικών,αποσυμφορητικών και παυσίπονων.Εάν τα ενοχλήματα δεν υποχωρούν παρά τη θεραπεία,απαιτείται – πριν χρονίσει η νόσοςπαρακέντηση ή παροχέτευση του πάσχοντος κόλπου. 

Οξεία ρινίτιδα. Προκαλεί οίδημα των ρινικών κογχών και του βλεννογόνου της μύτης, με συνέπεια την έκκριση βλέννας και τη δυσχέρεια της αναπνοής. Εάν συνυπάρχει πυώδης έκκριση στη μύτη, αυτό μπορεί να σημαίνει ύπαρξη και παραρρινοκολπίτιδας. 

Αντιμετώπιση: Χορηγούνται αποσυμφορητικά για βελτίωση της αναπνοής. 

Οξεία επιγλωττίτιδα. Είναι επικίνδυνη, γιατί προσβάλλει κυρίως παιδιά και βρέφη και έχει ταχεία εξέλιξη, δραματική και επικίνδυνη. Αρχικά, παρουσιάζεται φλεγμονή στον φάρυγγα και οίδημα στον λάρυγγα. Αυτά εκδηλώνονται με επώδυνο αίσθημα στο λαιμό ή με λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος. Ακολουθεί δυσκολία στην κατάποση και χαρακτηριστική μεταβολή του κλάματος ή της φωνής, σιαλόρροια, υψηλός πυρετός και μεγάλη εξάντληση του παιδιού. Παρουσιάζεται, επίσης, συριγμός, που είναι δυνατό να εξελιχθεί σε δύσπνοια, με αποτέλεσμα τον θάνατο. 

Αντιμετώπιση:Λόγω της ταχείας εξέλιξης,πρέπει να δράσουμε ταχύτατα.Γίνεται ενδοφλέβια χορήγηση κορτικοστεροειδών,αντιβιοτικών, και- εάν χρειασθεί-διασωλήνωση ή τραχειοστομία. 

Ωτίτιδες. Είναι δύο ειδών: η οξεία μέση ωτίτιδα και η εκκριτική μέση ωτίτιδα. 

* Η οξεία ωτίτιδα είναι από τις πιο συνηθισμένες παθήσεις, κυρίως στα παιδιά. Παρουσιάζεται με έντονο πόνο και βαρηκοΐα στο αυτί που πάσχει και πυρετό. Συνήθως έπεται ενός κοινού κρυολογήματος (συνάχι), που έχει αποφράξει την ευσταχιανή σάλπιγγα. Σε προχωρημένα στάδια, ο τυμπανικός υμένας παρουσιάζει διάτρηση και από το αυτί βγαίνει πυώδης έκκριση. 

Αντιμετώπιση: Αντιβιοτικά (ύστερα από καλλιέργεια του εκκρίματος και αντιβιόγραμμα), αποσυμφορητικά και παυσίπονα. Η διάτρηση του τυμπάνου επουλώνεται, αφού χορηγηθεί η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. 

* Η εκκριτική μέση ωτίτιδα είναι η συλλογή μη πυώδους υγρού μέσα στο αυτί (πίσω από το τύμπανο). Εκδηλώνεται με βαρηκοΐα στο πάσχον αυτί, χωρίς όμως να υπάρχει πόνος. Γι΄ αυτό είναι ύπουλη πάθηση, ιδίως σε παιδιά που βρίσκονται στο στάδιο να δημιουργήσουν το λεξιλόγιό τους (9 μηνών έως 2 χρόνων). Το υγρό είναι αρχικά λεπτόρρευστο. Εάν, όμως, καθυστερήσει η θεραπεία γίνεται παχύρρευστο, όπως το ασπράδι άβραστου αυγού. 

Αντιμετώπιση:Η θεραπεία αποσκοπεί στο να λειτουργήσει ικανοποιητικά η ευσταχιανή σάλπιγγα και να παροχετευθεί το υγρό στον ρινοφάρυγγα. Εάν δεν υπάρξει αποτέλεσμα σε 4-6 εβδομάδες, γίνεται παρακέντηση στον τυμπανικό υμένα, αναρρόφηση του υγρού και- εάν κριθεί αναγκαίο- τοποθέτηση σωληνίσκου αερισμού.