Υπερκινητικό παιδί: Μήπως δεν είναι υπερκινητικά τα παιδιά αλλά οι δικές μας απαιτήσεις παράλογες;

Μια τεμπέλα που έχει γίνει πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια είναι εκείνη του υπερκινητικού παιδιού, χαρακτηρισμός που συχνά συνοδεύεται και από τη διευκρίνηση ” με ελλειμματική προσοχή”.

Ασφαλώς υπάρχουν μερικά παιδάκια που έχουν κάποια δυσκολία εκ γενετής στη συγκέντρωση ή/και υπερκινητικότητα και χρειάζονται ιδιαίτερη βοήθεια από ειδικούς (γιατρούς και ψυχολόγους) για να λειτουργήσουν καλά.

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ωστόσο, δεν είναι πολύ συνηθισμένη. Στατιστικές δείχνουν πως περίπου το 5% των παιδιών σχολικής ηλικίας παρουσιάζει τέτοιου τύπου δυσκολίες.

Παρ' όλα αυτά, πολλοί γονείς χρησιμοποιούν τον όρο “υπερκινητικότητα” εξαιρετικά σχυνά και ελαφρά τη καρδία, χαρακτηρίζοντας υπερκινητικό ένα παιδί που είναι απλώς ζωηρό, ή δηλώνουν πως έχει ελλειμματική προσοχή ένα παιδί που ονειροπολεί.

Αυτό, ωστόσο, είναι το φυσιολογικό. Τα παιδιά έχουν τεράστια ενεργητικότητα και φαντασία, έχουν την ανάγκη να κινούνται, να ανακαλύπτουν, να ονειροπολούν.

Αυτή είναι η φύση τους.

Ο τρόπος ζωής που επιβάλλουμε στα παιδιά σήμερα είναι ακατάλληλος για την ηλικία τους. Αντί, τόσο αβασάνιστα, να συμπεραίνουμε ότι τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε μήπως είναι προβληματικός ο τρόπος με τον οποίο τους ζητάμε να ζουν. Τα παιδιά αναγκάζονται να περνούν πολλές ώρες τη μέρα καθισμένα ήσυχα σε μια καρέκλα, “προσέχοντας” τι λέει κάποιος ενήλικας και υπακούοντας τους κανόνες του. Και ότα ένα παιδάκι δυσκολεύεται να το κάνει αυτό, τότε το χαρακτηρίζουμε υπερκινητικό.

«Δεν πρέπει να μάθουν τα παιδιά να συγκεντρώνονται και να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους;» θα μου πείτε. Ασφαλώς και πρέπει. Αυτό όμως χρειάζεται να το διδαχτούν. Πότε διδάξαμε στα παιδιά μας αυτοσυγκέντρωση και αυτοέλεγχο; Ποτέ- τουλάχιστον οι περισσότεροι γονείς.

Απλώς απαιτούμε από εκείνο να τα καταφέρουν με έναν μαγικό τρόπο.

Ενα παιδάκι δεν ξέρει πώς να συγκεντρωθεί. Και , για να πούμε την αλήθεια, συνήθως ούτε εμείς οι μεγάλοι ξέρουμε. Αρκεί να πάει κανείς σε μια συγκέντρωση γονέων ή σε μια διάλεξη για να διαπιστώσει πόσο οι περισσότεροι ενήλικες αδυνατούν να μείνουν ήσυχοι, αμίλητοι και συγκεντρωμένοι περισσότερο από 5 ή 10 λεπτά. Παρ' όλα αυτά , απαιτούμε από τα παιδιά να κάθονται ήσυχα, αμίλητα και συγκεντρωμένα επί ώρες κάθε μέρα.

Μήπως λοιπόν, δεν είναι τα παιδιά υπερκινητικά, αλλά οι δικές μας απαιτήσεις παράλογες;

Από το βιβλίο της παιδοψυχολόγου Σοφίας Ανδρεοπούλου “Γονείς, ακούστε μας”, εκδόσεις Διόπτρα.

ΠΗΓΗ: www.mothersblog.gr