Δεν μας έδωσαν επιλογή αλλά μας δίδαξαν να ερμηνεύουμε τη σημασία κάποιων κοινωνικών αναπαραστάσεων, να τα αποδεχόμαστε και να τα μεταβιβάζουμε στις επόμενες γενεές.

Κοινωνικές κατασκευές λοιπόν είναι ότι η γυναίκα πρέπει να θέλει παιδιά, ο άντρας πρέπει να δουλεύει, πρέπει ενδεχομένως να βγάζει περισσότερα χρήματα από τη γυναίκα του, το αγόρι πρέπει να παίζει με αυτοκινητάκια και ιππότες, το κορίτσι πρέπει να παίζει με κούκλες και κουζινικά. Ο άντρας πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση στο φλερτ, η γυναίκα πρέπει να σφουγγαρίζει και να είναι πεντακάθαρη, ο άντρας πρέπει να θέλει να αθλείται ή έστω να βλέπει αθλήματα, η γυναίκα πρέπει να τρελαίνεται για ψώνια, το αγόρι να είναι καλός στα μαθηματικά, το κορίτσι στη Γλώσσα….και η λίστα συνεχίζεται και συνεχίζεται…

Ωστόσο, έχετε σκεφτεί ότι όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος για την συνέχιση των αξιών και των κοινωνικών πρέπει; Τι θα συμβεί εάν το αγοράκι σας θέλει να ασχολείται με κουζινικά; Τι θα γίνει εάν η κορούλα σας σιχαίνεται τις φούστες και τις κούκλες; Τι θα γίνει εάν βγάζετε περισσότερα χρήματα από τον άντρα σας και εάν εκείνος ασχολείται με τα παιδιά και εσείς δουλεύετε 12ωρα;

Ο μεγαλύτερος προβληματισμός για μια μαμά είναι όταν υπάρχει απόσταση μεταξύ του τι θέλει να διδάξει στο παιδί της και τι προστάζει η κοινωνία. Τότε η μαμά νιώθει μοναξιά και συχνά οι γύρω της την επικρίνουν και της ασκούν μεγάλες κοινωνικές πιέσεις. Το να θηλάζεις μέχρι την νηπιακή ηλικία, το να μην δώσεις πιπίλα, το να κοιμάσαι μαζί με το παιδί σου, το να μην θέλεις από επιλογή να του αγοράσεις όπλα και στρατιωτάκια, το να μην θέλεις να πνίξεις την κόρη σου στο ροζ τούλι, το να θες να να αφήσεις μακριά μαλλιά στο αγοράκι σου, το να θες να του φορέσεις και μαύρα ρούχα εάν του πάνε, το να μην θέλεις να δίνεις γλυκά και σοκολάτες , το να μην θες να δώσεις αγελαδινό γάλα ή σκόνη γάλα στο παιδί σου…όλα αυτά θεωρούνται «παραξενιές» της μαμάς και επικρίνονται ή έστω σχολιάζονται με μια μικρή δόση ειρωνείας και χιούμορ…

Τελικά όμως, πρέπει να πάρεις μια απόφαση: ποιόν θες να ικανοποιήσεις; Από ποιόν ζητάς έγκριση και χειροκρότημα;

Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας και καλό είναι ο καθένας να επιλέγει κάθε φορά, κάθε μέρα και κάθε στιγμή το χειροκρότημα του παιδιού του και του ιδίου…σίγουρα όχι της κοινωνίας.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr
Blog: psuxis-logos@blogspot.gr

ΠΗΓΗ: Mothersblog.gr