Είστε έτοιμοι να πάει το παιδί σας σχολείο;
Η έναρξη της σχολικής χρονιάς είναι μια δοκιμασία για γονείς και παιδιά. Ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά 3-5 ετών η προσαρμογή μπορεί να αποβεί επώδυνη. Ο αποχωρισμός από τη μητέρα ανατρέπει ένα κεντρικό δεδομένο της απόλυτης αίσθησης ασφάλειας. Καλείται να μη βλέπει τη μαμά αλλά και να πιστέψει πως δεν θα μείνει μόνο του για πάντα και ότι εκείνη θα επιστρέψει.
Τι γίνεται όμως για τις μαμάδες αυτές που η ύπαρξη του παιδιού τους είναι ταυτόσημη με την αυτοπραγμάτωσή τους; Για εκείνες που αυτοαποκαλούνται «αυτοθυσιαζόμενες»; Για εκείνες που ο αποχωρισμός βιώνεται ως εγκατάλειψη και συμβολικός θάνατος;
Κεντρικό ρόλο στη σχολική προσαρμογή παίζει η ψυχολογία του γονιού. Φανταστείτε τη μητέρα που διακατέχεται από φόβο και ανασφάλεια, που δεν έχει εμπιστοσύνη στο παιδί της ότι θα τα καταφέρει, που θεωρεί μέσα της πως εκείνο είναι κτήμα της και ότι κανείς δεν δικαιούται να της το πάρει, που είναι δύσπιστη προς τον κόσμο, προς το σχολείο και τη δασκάλα, που λειτουργεί μέσα από τον έλεγχο και την υπερπροστατευτικότητα, που έχει υπερβολικό άγχος και θυμό τα πρώτα πρωινά που το παιδί καλείται να πάει στο σχολείο.
Αλλά και εκείνη που συγκαλύπτει την αμφιθυμία που νιώθει απέναντι στον αποχωρισμό αυτόν και υποδύεται ότι όλα βαίνουν καλώς, χωρίς πραγματικά να το νιώθει.
Τα παιδιά νιώθουν και καταλαβαίνουν τα πάντα! Και στις ηλικίες αυτές τείνουν να προσαρμόζουν το συναίσθημά τους σε εκείνο των γονιών. «Φοβάται η μαμά; Αρα κινδυνεύω» είναι σαν να λένε μέσα τους.
Ετοιμος γονιός σημαίνει έτοιμο παιδί, και το αντίστροφο! Η ευθύνη ενός γονιού είναι μεγάλη. Το «αγαπάω» δεν θα πρέπει να ταυτίζεται και να βιώνεται ως «υπάρχω μέσα από εσένα». Αν οι αποχωρισμοί μαθαίνονται στο παιδί ως επώδυνες εμπειρίες από τόσο μικρή ηλικία, τότε το μόνο που καραδοκεί είναι ένας μελλοντικός ενήλικος τρομαγμένος και εξαρτητικός, στερούμενος αυτοεκτίμησης και κινήτρου για τη ζωή.
