ΑΝΤΙΦΩΣΦΟΛΙΠΙΔΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο είναι αυτοάνοσο νόσημα και χαρακτηρίζεται από υποτροπιάζουσες θρομβώσεις στις αρτηρίες και στις φλέβες.

Οι θρομβώσεις αυτές προκαλούνται από αντισώματα που στρέφονται κατά φωσφολιπιδίων και πρωτεϊνών.

Οι θρομβώσεις στο αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο μπορεί να συμβούν σε κάθε αγγείο και σε κάθε όργανο. Το πιο συχνό σύμπτωμα αποτελούν οι θρομβώσεις των φλεβών των κάτω άκρων.

Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα θρομβώσεων σε όργανα είναι τα εγκεφαλικά επεισόδια σε νέα άτομα (ηλικίας μικρότερης των 50 ετών), η πνευμονική εμβολή και το έμφραγμα.

Ένα πολύ σοβαρό σύμπτωμα του αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου είναι οι αποβολές στις γυναίκες στο δεύτερο ή στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης. Οι αποβολές οφείλονται σε θρόμβωση του πλακούντα.

Άλλα χαρακτηριστικά ευρήματα του συνδρόμου είναι ο ελαττωμένος αριθμός αιμοπεταλίων και η δικτυωτή πελίδνωση (ερυθροϊώδες εξάνθημα με τη μορφή διχτυού, κυρίως στα κάτω άκρα).

Μερικοί ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν επιπλέον και άλλες εκδηλώσεις, όπως θρομβοκυτταροπενία, αιμολυτική αναιμία, κ.ά.

Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο είναι συχνότερο σε ενήλικες γυναίκες παρά σε άνδρες και διακρίνεται σε πρωτοπαθές, όταν εμφανίζεται σε άτομα που δεν έχουν άλλη αυτοάνοση πάθηση, και σε δευτεροπαθές, όταν αναπτύσσεται σε ασθενείς με συστηματικό ερυθηματώδη λύκο ή άλλη αυτοάνοση πάθηση.

Αντιμετώπιση

Για τη θεραπευτική αντιμετώπιση του αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου εφαρμόζεται αντιπηκτική αγωγή σε ασθενείς με αρτηριακές ή/και φλεβικές θρομβώσεις, ενώ και σε ασθενείς με ιστορικό φλεβικών ή αρτηριακών θρομβώσεων είναι απαραίτητη η προφύλαξη με αντιπηκτικά λόγω αυξημένου κινδύνου υποτροπών.

Το ακριβές θεραπευτικό σχήμα και η διάρκεια εφαρμογής του καθορίζεται από τον θεράποντα γιατρό ρευματολόγο με βάση τα κλινικά χαρακτηριστικά κάθε ασθενούς.